Column

Waarom ThePostOnline geen artikelen verwijdert na verzoek van publicist

27-02-2013 15:02

De laatste weken krijgt de redactie van ThePostOnline ineens verzoeken binnen van (oud-) opiniemakers die graag hun artikel uit het archief verwijderd willen zien. Waarom we in korte tijd ineens van verschillende mensen een dergelijk verzoek hebben gekregen is onbekend, maar het zal ermee te maken hebben dat die artikelen steeds hoger in de Google-ranks staan. ThePostOnline kan en wil echter geen gehoor geven aan verzoeken tot verwijdering van artikelen (lees: ingestuurde opiniestukken). Ik leg hieronder uit waarom.

Een opiniestuk geeft de gedachten weer van een specifiek individu op een specifiek moment. Dat betekent dat die gedachten, op het moment dat ze worden gepubliceerd, onderdeel zijn van een lopend debat. En ze moeten ook onderdeel van dat debat blijven, zelfs als het debat niet meer wordt gevoerd. Het feit dat, zoals één van de eisers beargumenteerde, de schrijver op het moment van publicatie anders tegen bepaalde zaken in het leven aankeek of in een andere staat van gezondheid verkeerde, maakt nog niet dat de geschiedenis dus ook maar moet worden veranderd.

Tijdsgeest

Ook het feit dat iemand “wordt achtervolgd” door een prikkelende of gevoelige mening in een opinie-artikel kan geen reden zijn tot verwijdering. Het was immers die persoon zelf die een dergelijke mening aan de wereld wilde verkondigen, geen feitelijke onjuistheid die wordt beweerd door iemand anders. De auteur was en is daar dan ook zelf verantwoordelijk voor.

Het grote punt is dat ons online archief een zo compleet mogelijk beeld geeft van diverse meningen. En dat beeld moet ook zo compleet mogelijk blijven. Al was het maar om achteraf een maatschappelijk debat of tijdsgeest te kunnen aanvoelen.

Gemanipuleerd archief

Stel dat bijvoorbeeld printuitingen ook ongedaan gemaakt kunnen worden: moet dan de geschiedenis maar worden aangepast aan het heden van enkele individuen, het liefst tot voor het moment waarop de boekdrukkunst werd uitgevonden? Of moeten we een onderscheid maken, alleen maar omdat online artikelen makkelijker zijn te verwijderden dan printartikelen?

In Jip en Janneke-taal samengevat: een archief van alles wat is gepubliceerd op of in een medium, moet zo betrouwbaar mogelijk zijn. Als er willekeurige meningen en opvattingen uit dat archief verdwijnen, heeft het ook geen zin meer dat archief te raadplegen. Zo’n archief zou namelijk volledig gemanipuleerd kunnen zijn naar de wens van enkelen die achteraf spijt hebben gekregen van hun opvattingen in het verleden.

Rechtszaken

ThePostOnline heeft dit standpunt trouwens niet zelf verzonnen. Ook de Nederlandse krantenuitgevers krijgen dezelfde verzoeken tot verwijdering. Krantenuitgevers weigeren dit vrijwel altijd om bovengenoemde redenen principieel, wat soms zelfs tot rechtszaken leidt. Rechtszaken die doorgaans worden gewonnen door de uitgevers.

Zelfs als de privacy van een persoon in het geding komt of iemand daadwerkelijk schade ondervindt van een publicatie (die geschreven is door derden, dus niet door de beschadigde persoon zelf) hoeft het artikel niet te worden verwijderd. De betrouwbaarheid van het archief en de integriteit van de krant is belangrijker.

Zelfcensuur

Persoonlijk begrijp ik maar weinig van de verzoeken tot verwijdering. De reden die wordt aangevoerd is altijd: “Ik sta er niet meer achter” en “als ik of mijn toekomstige baas Googlet op mijn naam, komt dit naar boven”.
Nou en? Ten eerste moet je nooit op jezelf Googlen (of je moet masochist zijn) en ten tweede leven we in een vrij land. Zelfcensuur is niet iets waar je onbezonnen mee moet omspringen.

Het is tegenwoordig bon ton om zo onvindbaar mogelijk te zijn op Google, uit angst voor recruiters en personeelsfunctionarissen, maar je moet het ook niet overdrijven.

Het is voorstelbaar om niet langer naakt met een glas bier in je hand op Google images te willen verschijnen als je gaat solliciteren. En als je ooit bedrijf X helemaal kapot hebt geschreven maar vervolgens wel bij bedrijf X wilt gaan werken, is enige paniek zeker op z’n plaats.

Verantwoordelijkheid

Maar niet elke mening, tenminste niet het soort opinie-inzendingen dat doorgaans op ThePostOnline wordt geplaatst, is om je voor te schamen. Als ik werkgever was zou ik liever iemand aannemen die aantoonbaar zijn gedachten onder woorden kan brengen en stelling durft te nemen dan iemand die volledig onvindbaar is op Google en kennelijk niets op internet heeft ondernomen in zijn leven.

Tot slot: noch het medium, noch Google, noch het internet is verantwoordelijk voor iemands verleden. Dat is alleen de publicist zelf. Wat dat betreft is een waarschuwing aan alle aspirant-opiniemakers op zijn plaats: bezint eer ge begint.

(Naschrift: bovenstaande geldt expliciet voor artikelen die zijn geschreven door de eiser zelf. Het wordt een andere zaak, met andere afwegingen, als het gaat om een eis tot verwijdering door iemand die hinder ondervindt van een artikel dat door een ander is geschreven, om nog maar te zwijgen over comments.)